Dit wordt een blog over een onderwerp dat al tientallen jaren in mijn hoofd zit. Zó ontzettend vaak bedacht ik hardlopend of fietsend dat ik een keer over dit onderwerp moest schrijven. Gelukkig liep het steeds goed af waardoor ik het uiteindelijk liet zitten. Tot gister, het moest er een keer van komen.

“Fiets gewoon mee de Ventoux op.” Hevig zwetend en hijgend hang ik trillend met mijn ellebogen op het zadel van mijn spinningbike. Wat een heftige les. Wederom. Langzaam dringen de woorden van de vreemde zin tot me door. Gewoon?…